Iglaki z pojemników możemy sadzić przez cały sezon wegetacyjny. Dla iglaków wykopywanych optymalny termin wiosenny to ostatnia dekada marca i pierwsza połowa kwietnia; jesienny - to koniec sierpnia i cały wrzesień. Terminy te można rozciągnąć na drugą połowę kwietnia lub nawet maj, a jesienią - na październik, ale pojawia się wtedy ryzyko wystąpienia upałów i suszy wiosną, czy wcześniejszego nadejścia chłodów utrudniających dobre ukorzenienie się roślin przed zimą. Niekiedy warunki pogodowe - przedłużająca się zima lub upały i susze w sierpniu - wymuszają przesunięcie rozpoczęcia nasadzeń.

Iglaki, jak większość roślin preferują ziemie żyzną, próchniczą, właściwie podlewaną. Ale często akceptują warunki mocno odbiegające od idealnych. Ponieważ w przypadku każdego gatunku/odmiany wymagania mogą być zupełnie inne, dlatego zapraszamy do zapoznania się ze szczegółowym opisem każdej rośliny w zakładce "Oferta" lub klikając w nazwę iglaka (poniżej):

- Jałowiec chiński 'Stricta',

- Jałowiec pośredni 'Gold Star',

- Jałowiec pośredni 'Hetzii',

- Jałowiec łuskowaty 'Blue Swede',

- Jodła kaukaska,

- Jodła kalifornijska,

- Jodła koreańska,

- Świerk srebrny, świerk kłujący,

- Świerk serbski,

- Tuja Szmaragd, żywotnik zachodni,

- Żywotnik zachodni, Golden Globe.

Planując nasadzenia wiosenne dobrze jest przygotować ziemię już jesienią, a w przypadku nasadzeń jesiennych zadbać o ziemię latem, mieszając ją z nawozami organicznymi (obornikiem lub kompostem).

Oceniamy dwa elementy:

• potrzeby naszej rośliny dotyczące gleby i słońca (opis w zakładce "Oferta"),

• zapoznajemy się z opisem wyglądu i wielkości naszego iglaka za pięć, dziesięć czy piętnaście lat, a następnie, kierując się wyobraźnią, zastanawiamy się czy będzie to pasowało do naszej koncepcji kompozycji ogrodu.

Planując nasadzenia wiosenne dobrze jest przygotować ziemię już jesienią, a w przypadku nasadzeń jesiennych zadbać o ziemię latem, mieszając ją z nawozami organicznymi (obornikiem lub kompostem).

Kilka podstawowych rad:

1. Sprawdzamy stan korzeni - jeżeli są suche zanurzamy w wodzie na kilkadziesiąt minut, a nawet na kilka godzin.

2. Układ korzeni - staramy się rozłożyć równomiernie rozprostowane i skierowane lekko ku dołowi korzenie w przygotowanym dołku. Rośliny z pojemników często mają korzenie zawinięte wokół ścianek i dna doniczki. Należy je delikatnie rozprostować, a nawet częściowo przyciąć tak, aby w pełni rozprostowane mieściły się w przygotowanym dołku. Iglaki posadzone bez tego zabiegu mogą potrzebować nawet kilku lat na odbudowę właściwego systemu korzeniowego i przez cały ten czas są podatne na przesuszenie

3. Dołek pod roślinę powinien być co najmniej o kilkanaście centymetrów szerszy i głębszy od zasięgu korzeni. Jest to szczególnie ważne na gruntach ciężkich (gliny) lub zbitych.

4. Na środku dołka wskazane jest usypanie kopczyka i rozłożenie korzeni równomiernie wokół kopczyka.

5. Sadzimy w taki sposób, aby szyjka korzeniowa, czyli miejsce zetknięcia pnia z korzeniem, znalazła się na poziomie gruntu i lekko ubijamy ziemię wokół rośliny, a następnie formujemy  "miskę" (aby podczas podlewania woda nie rozpłynęła się) i obficie podlewamy.

UWAGA - na każdym etapie sadzenia należy chronić korzenie przed przesuszaniem. Unikać ostrego słońca i silnego wiatru, a bryłę korzeniową zabezpieczyć w taki sposób, aby ziemia w trakcie transportu nie osypywała się spomiędzy korzeni.

Większość iglaków, które są już dobrze ukorzenione, w przeciętnych warunkach pogodowych i glebowych nie wymaga podlewania. Bardzo ważne jest natomiast podlewanie po posadzeniu. Niektórzy już w trakcie sadzenia zatapiają wodą dołek przygotowany pod roślinę. Postępowanie takie nie jest właściwe. Podlewamy obficie po posadzeniu (wiadro wody na roślinę średniej wielkości) oraz przez kilka następnych tygodni, a nawet miesięcy, jeżeli stwierdzimy przesuszenie gleby na głębokości kilku centymetrów.
Podlewamy rzadko ale obficie.

Wbrew dość powszechnym opiniom iglaki na ogół nie tolerują gleb kwaśnych. Większość gatunków najlepiej czuje się w ziemi o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Ponieważ w Polsce większość gleb (szczególnie piaszczystych) jest zbyt silnie zakwaszona, w uprawie iglaków nie należy stosować nawozów fizjologicznie kwaśnych (takich jak siarczan amonu), jak również nie stosować ściółkowania trocinami, które również podnoszą kwasowość.

Odpowiedź na to pytanie jest uzależniona od wielu czynników:

• rodzaju podłoża,

• rodzaju nawozu,

• wieku rośliny,

• zapotrzebowania danego gatunku na składniki pokarmowe,

• warunków klimatycznych.

Nawozy organiczne możemy stosować jeszcze przed posadzeniem, w trakcie sadzenia, jak i u roślin już rosnących, rozkładając na szerokość korony i lekko przekopując z ziemią, tak aby nie uszkodzić korzeni. Zabieg ten możemy stosować wiosną i jesienią.

Nawozów mineralnych nie powinniśmy stosować w momencie sadzenia. Niedopuszczalne jest sypanie takiego nawozu do dołka z korzeniami - nawóz może poparzyć korzenie. Nawozy mineralne, jako szybko działające, należy stosować bardzo umiejętnie - tzn. stosować się do zaleceń producenta na opakowaniu. Najlepiej wybierać te o spowolnionym działaniu. W przypadku nawozów mineralnych należy zaznaczyć, że w okresie jesiennym stosujemy nawozy potasowe i fosforowe, a wiosną azotowe. Należy wiedzieć, że azot jest niezbędny do intensywnego wzrostu roślin, potas uodparnia na suszę i mrozy, natomiast fosfor odpowiada za rozwój korzeni.

Na glebach żyznych nie musimy nawozić roślin starszych z dobrze rozbudowaną bryłą korzeniową.

Tak, iglaki świetnie nadają się do przycinania i formowania. Najlepiej nadają się do tego jałowce i tuje. Szczegóły znajdziecie Państwo w opisach poszczególnych gatunków w zakładce "Oferta".

Pęd, który lepiej rokuje, tzn. jest silniejszy, grubszy i będzie miał więcej odbić bocznych (sprawdzamy jakość i ilość pąków na wierzchołku pędu) - pozostawiamy. Pozostałe obcinamy jak najniżej.

Drzewo powinno z jednego z pędów ostatniego okółka wykształcić nowy czubek / pęd główny. Czasem jednak zdarza się, że roślina nie może "zdecydować" się na jeden główny pęd. Wówczas my musimy podjąć decyzję, który pozostawimy jako główny, a pozostałe wycinamy.